Kościół, ciało, namaszczone naczynie

przez T. Austin-Sparks

Przetłumaczył P. Zaremba z: "The Church - the Body - as the Anointed Vessel".
Po raz pierwszy opublikowano w magazynie „A Witness and A Testimony” May-Jun 1962, Vol. 40-3.

„Wtedy wziął Samuel róg z olejem i namaścił go w gronie jego braci; i od tego dnia Duch Pański spoczął na Dawidzie i pozostał na nim nadal, Samuel zaś powstał i poszedł do Ramy” (1Sam 16:13).

„Gdy zakończona została cała robota, jaką Salomon kazał wykonać dla świątyni Pana, sprowadził tam Salomon święte dary swego ojca Dawida, srebro, złoto i wszystkie przybory i umieścił je w skarbcu świątyni Bożej, A drążki te były tak długie, że końce drążków było widać sprzed tylnej komnaty, z zewnątrz jednak były niewidoczne. Są tam do dziś dnia.

a wszyscy lewiccy chórzyści…. i trębacze, i chórzyści mieli jak jeden mąż i jednym głosem zaintonować pieśń chwały i dziękczynienia Panu – gdy więc wzbił się głos trąb i cymbałów i innych instrumentów do wtóru pieśni pochwalnej dla Pana, że jest dobry i że na wieki trwa łaska jego, świątynia, to jest świątynia Pana, napełniła się obłokiem, tak iż kapłani nie mogli tam ustać, aby pełnić swoją służbę, z powodu tego obłoku, gdyż świątynię Bożą napełniła chwała Pana” (2Krn 5:1,9,13,14).

„I rzekł Pan do Mojżesza te słowa: … A ty weź sobie najprzedniejszych wonności,… będzie to święty olej do namaszczania…. Namaścisz nią Namiot Zgromadzenia i Skrzynię Świadectwa” (Wyj. 30:22,25,26).

„I przyszedł do Nazaretu, gdzie się wychował, i wszedł według zwyczaju swego w dzień sabatu do synagogi, i powstał, aby czytać. I podano mu księgę proroka Izajasza, a otworzywszy księgę, natrafił na miejsce, gdzie było napisane:
Duch Pański nade mną, przeto namaścił mnie, abym zwiastował ubogim dobrą nowinę, posłał mnie, abym ogłosił jeńcom wyzwolenie, a ślepym przejrzenie, abym uciśnionych wypuścił na wolność, …”(Lu 4:16-18).

„Albowiem jak ciało jest jedno, a członków ma wiele, ale wszystkie członki ciała, chociaż ich jest wiele, tworzą jedno ciało, tak i Chrystus; bo też w jednym Duchu wszyscy zostaliśmy ochrzczeni w jedno ciało – czy to Żydzi, czy Grecy, czy to niewolnicy, czy wolni, i wszyscy zostaliśmy napojeni jednym Duchem. Albowiem i ciało nie jest jednym członkiem, ale wieloma” (1Kor 12:12-14).

Łącząc ze sobą powyższe wersety, pokazujemy tylko odpowiedniki. Najpierw widzimy Dawida, który był namaszczony osobiście. Następnie widzimy ogromnie obszerny cel życia Dawida i jego namaszczenia dla całego świadectwa. We fragmencie z 2Księgi Kronik widzimy realizację tego celu i teraz, a to namaszczenie, które spoczywało na nim personalnie, jest na świątyni: powinniśmy powiedzieć, że jest na czymś zbiorowym; z osobistego namaszczenie pojawiło się namaszczenie zbiorowe. To zaś prowadzi nas do kolejnego: to drugie jest usprawiedliwieniem pierwszego. Chwała Pana wypełniająca świątynię, obłok zajmujący miejsce w całym skomplikowanym porządku rzeczy w świątyni wyjaśnia w pełni sens tego indywidualnego czy osobistego namaszczenia, które było na Dawidzie na początku.

Następnie zbieramy razem dwie kolejne rzeczy. Pan Jezus namaszczony osobiście, osobno, ogłasza, że Duch Pański jest nad Nim; to jest Chrystus osobiście; a wraz z tym 1Kor 12;12-13 wymienione jest zdecydowanie jedno ciało i jedno namaszczenie, razem z tym strasznie uderzającym i robiącym wrażenie stwierdzeniem, że „… jak jak ciało jest jedno, a członków ma wiele, ale wszystkie członki ciała, choć jest ich wiele, tworzą jedno ciało, tak i Chrystus” – decydujący punkt to „… tak i Chrystus”.

„…ten Chrystus”. Nie po raz pierwszy powiedzieliśmy to, lecz trzeba to znowu sprowadzić przed oczy w tym szczególnym związku: ze względu na to, co jest wyraźnie powiedziane, że namaszczenie spoczywające na Panu Jezusie jest namaszczeniem kolektywnym, zbiorowym i że zarówno na współczesne jak i na przyszłe cele, Chrystus jest istotnie jedno ze wszystkimi Jego członkami, że te członki przyłączone do głowy, w efekcie dają jedność z Samym Chrystusem, co nie znaczy, że Chrystus zmniejsza osobiste i oddzielne istnienie, lecz teraz, na cele manifestacji i wyrażania Siebie oraz dla pełnej realizacji Siebie, nie jest już oddzielną indywidualną jednostką. Ze względu na objawienie i wyrażenie Siebie, na pełną materializację Siebie, już więcej nie jest tylko osobnym bytem, lecz jest Głową Ciała oraz Głową i Ciałem przez Ducha Świętego.

Duch Święty sprawił, że Głowa i członki są jedno. „Wszyscyśmy bowiem w jednym Duchu zostali ochrzczeni, [aby stanowić] jedno Ciało: czy to Żydzi, czy Grecy, czy to niewolnicy, czy wolni. Wszyscyśmy też zostali napojeni jednym Duchem”.
Duch namaszczenia, Ducha Namaszczonego, ten Chrystus. Jakże kolosalne stwierdzenie! Powtórzmy i podkreślmy to, że Chrystus pozostaje osobistym i oddzielnym Synem Bożym. To „ciało” jest tylko środkiem i sposobem, w jaki On Siebie wyraża i w jaki działa.

Tak więc, Kościół staje się namaszczonym naczyniem, Ciałem Chrystusa, namaszczonym w jedności z Nim: „Kto się łączy z Panem, jest z Nim jednym duchem”. Aby podkreślić to, przeczytamy fragment z 30 rozdziału Księgi Wyjścia, który jest związany z namaszczeniem świętym olejem: „Namaścisz namiot zgromadzenia”. Wszystko inne, co znajdowało się w namiocie i wokół również miało być namaszczone, lecz wybieramy spośród tego to, co obejmuje wszystko, najbardziej ogólne: „…namaścisz namiot zgromadzenia” – o to chodzi, o całe zgromadzenie. Jest to namiot spotkania, namiot zgromadzenia; właśnie on ma być namaszczony.